Prozë

***

Po tani shpirti im, tani që nga degët e tua u këput dhe i fundit gjeth!? Tani që i fundit prej shtegtarëve qimtoi të fundit thërrim’ ëndrre që kishte mbetur nëpër duart e tua të lodhura, prej peshës së kohës që as vetë nuk e kuptove si rendi kaq shpejt, edhe pse çdo ditë ajo krihej në sytë e tu. E shihje vallë!? Ajo ishte aty, në mëngjesin tënd ngjyrë kafeje, duke bërë banjo avulli mbi buzët e tua, duke ndezur në cigaren tënde për çdo mëngjes që mbetej pas një qiri, duke vallëzuar nëpër tymin që lëshonin mushkëritë e tua valle engjëjsh, duke parë nga lart-poshtë të çelnin lulebore atje ku më herët dukej si një mal me dëllinja, ku asgjë më e trashë se një mendim varfanjak e lakuriq s’mundte të bridhte. Po tani shpirti im, tani që shtegtari me thërrimen ende në grykë përplasi krahët drejt një qielli që s’ka atdhe, drejt një toke që ti s’e njeh, drejt një peme që ti s’je!?
Po tani shpirti im, tani që s’ka mbetur më asnjë rreze drite në qiellin tënd, të thyer copash si syzet e xha Tomorrit kur i ranë nga shkallët, që i biri me copa zemre kishte ndërtuar, me shpresën se një ditë dhe ai do të arrinte atje, në kopshtin që për mijëra vjet ka vjedhur me duart lakuriqe të mister-kopështarit ëndrrat e mijëra shpirtrave si ty!
Po tani shpirti im, tani që në kopshtin tënd mbi k’të tokë e vetmja mollë që ka mbetur është zemra, e cila mundimshëm pëtyp të fundit kafshata ajri, nëpër dhëmballët e thyera prej rrëzimeve në humnera zhgënjimesh.

Oh, prit, thonë se atje ka zvarranikë, të paktën kjo është e sigurtë, se për Zotin askush s’di të thotë të vërtetën! Gjithçka që flitet është e mbuluar me një vello dyshimi, si ajo pyetja që lind në mendjen e gjithkujt që për pak çaste rri dhe vështron yjet: A jemi vetëm në univers !? Pra, nëse ka zvarranikë, ndoshta mes tyre ka dhe gjarpërinj, e po të ketë gjarpërinj do të ketë dhe kopsht, e nëse ka një kopsht, ndoshta ka dhe mollë e, pse jo, edhe Evë mund të ketë atje!
Si!?
Po, po!
Të kujtohet, të kujtohet ajo vajza e vitit të katërt, dega Gjeologji, ajo me sy të kaltër si qiell shtatori, me flokët e verdhë lëshuar mbi supe, që herë-herë merrnin një formë prej mjegulle mëngjesi kur kjo e fundit shtrin trupin e djersitur luginës së Vjosës!?
Ajo që, kur kalonte përmes oborrit të shkollës, bënte të ndalte frymën çdo Adam, gjarpër apo Zot!
Kush? Elvira!?
Po. Elvira.
Vajza që për vite me radhë ishte shndërruar në tabelë qitjeje të çdo syri mashkullor...
Edhe të tuve. Mos më thuaj jo!
Hmmm, më ke zënë mat, nuk mund të them dot jo.
Po pse, ç’ka ngjarë me Elvirën!?
Jo, asgjë. Nuk di t’i ketë ngjarë ndonjë gjë Elvirës, por po mendoja ndoshta atje, edhe Elvira mund të vijë një ditë, kështu ti do kishe sërish rastin ta takoje dhe të mbaronit atë bisedën që u mbeti përgjysmë në mbrëmjen e maturës për shkak të tërmetit.
Gjepura!
Fantazi!
Çmenduri!
Elvira kurrë s’do përfundonte në një vend të tillë.
Ajo vajzë më shumë se çdo të vdekshmi që e has kudo mbi tokë, i ngjante një engjëlli.
Më tepër më përforcohej ky mendim kur e dëgjoja se si komunikonte me njerëzit.
Më dukej sikur për të çdo i vdekshëm ishte një libër të cilin ajo as do e kishte të nevojshëm ta shfletonte për ta lexuar dhe kuptuar përmbajtjen. Këtë ta them jo se asaj ndoshta nuk i pëlqenin librat, unë këtë detaj nuk e di, porse dukej sikur ishte pikërisht ajo, druri që ishte bërë letër, letra që ishte lidhur në libër, dora që kishte mbajtur penën, pena që kishte rendur mbi fletë duke lëshuar aty shpirtin, titulli mbi kopertinë dhe pasthënia në fund. Me pak fjalë, Gjithçka: Alfa dhe Omega.

E di ç’më tha Elvira at’herë kur ishim duke vallëzuar!?
Jo!
Mos u mërzit! Më tha.
Mund t’i ngjaje një novele, apo një romani voluminoz e të shkruar bukur me ngjarje që do ta bënin lexuesin të ngujohej duke lexuar fletët një mbas një e pa u shkëputur derisa të lexonte dhe gërmën e fundit.
Por asnjë novelë apo roman s’i ka shpëtuar dot pluhurit të kohës, harrimit, se asnjë prind s’ka mundur ndonjëherë t’i tregojë fëmijës gjithë esencën e atyre çka shkruhen në të tillë libra. Asnjë gjysh s’ka kaluar aq shumë orë me nipër e mbesa sa t’ju fliste me detaje për njeriun-roman.

Dhe unë i ngjaj…!? Ia ktheva!

Pak vargjeve të shkurtra, më tha!
Pastaj shtoi:
Moj e bukura, More
Si të lashë e më s’të pashë!

N’ato çaste ndodhi ajo që ti e di mirë. Tërmeti prishi jo vetëm bisedën tonë por mbrëmjen dhe shumë më shumë se aq, dhe unë që prej atij momenti s’kam më asnjë të re nga Elvira.

More, po ti spiunin paske bërë kështu, hë?! Më paske ruajtur se ç’bëja dhe me kë komunikoja?
Po tjetër ç’di? Pa hë, meqenëse e hape këtë temë, nxirri të gjitha ç’ruan në arkivin tënd.

Heshtje.

-Një
-Dy
-Tre
-Katër
-Pesë
-Gjashtë
-Shtatë
-Tetë
-Nëntë
-Dhjetë

Frymo...

-Një
-Dy
-Tre
-Katër
-Pesë
-Gjashtë
-Shtatë
-Tetë
-Nëntë
-Dhjetë

Frymo...

-Një
-Dy
-Tre
-Katër
-Pesë
-Gjashtë
-Shtatë
-Tetë
-Nëntë
-Dhjetë

Frymo...

Heshtje...

Ësht’ e kotë zotërinj! Ky këtu ka mbaruar.


© Leonard Seiti