***

Ruaj këto lule që çelën nga duart e mia

Për netët kur prej ëndrrës t’jem arratisur

Si bletë që hojin e braktis nga lagështia

Si lotë dëshpërimi prej syrit tënd gremisur…

Të desha më shumë se kallzën e grurit

Veç për ty në jetë do më mundonte uria

Të desha në heshtje, me verbërinë e gurit

Se s’kish nevojë për sy e për fjalë dashuria...

Turpërohem që kaq kohë s’e kisha kuptuar

Jo gjak, por dashuria më vraponte ndër deje

Ndaj sot vdekja më duket pranverë e vonuar

Tek shoh ëngjëj t’bardhë t’vallzojnë përreth meje

© Leonard Seiti