E dashur

Buza jote e ngrirë, kallkan

Në buzën time ra e vdekur

Si gjeth’i panjës në savanë

Që dor’e vjeshtës pati prekur

Dhe unë, si ty, i tëri mpirë

Me duart që s’të prekin dot

Në pikë të lotit tënd i ngrirë

Puth si vdekja që s’prek kot!

Puthmë pra, thellë në gjak

Puthmë si s’ke puthur kurrë

Se dhe unë jo krejt pa shkak

Do të puthë gjer në torturë

Puthmë, si t’ish e fundit herë

Nën k’të qiell t’murrmë t’hirtë

Puthmë si kurrë s’ke puth’ të tjerë

Puthmë si vdekja, ja k’tu, në shpirt.

© Leonard Seiti