Juve
thoni se, përsëris vetveten.
Unë për
të tjerët nuk mundem të flas,
Ndaj ju
tregoj e ritregoj për jetën,
Rrugët që shkela, historitë që lash mbas.
Juve thoni; Asgjë e re nuk ka çelur.
E njëjta shkretëtirë gjer në kockë e etur!
Si mund ta dini kurë asnjëherë s’keni shkelur
Në livadhet e gjelbërta ku shpirti im ka bredhur!?
Lexomëni dhe
një herë, mua penën e vjetër
Që koha më
pluhrosi, por shpirtin s’ma shoi
Brënda zemrës
sime ende ruaj, patjetër
Atë përflakje
të blertë të Prilit që më zgjoi...
Ja, unë jam
toka e egër e kodrave qiellore
Ku çel dielli
si lule mëngjeseve kaltërosh.
Ju jeni fusha
e gjelbër ku rriten lule-bore
Gjoks’i erës
lakuriqe të gjithëve na joshë...
Ju jeni burimi
i ftohtë ku shuan etjen vapa.
Unë jam
rrëkeja që zbret nxitimthi në det,
Marrë me vete
gjithçka, dhe ajo që lë mbrapa
Është gjurmë
prej shpirtit që koha s’e tret...
© Leonard
Seiti
No comments:
Post a Comment