*** 6

Përmbi degë rrinë varur, yje magjiplot
Nën diritën e yjeve, ajo pret më kot !

Një shpresë e mban zgjuar, gjumë në sy nuk ka
Me vetminë mbuluar, shtratin bosh e la !

Diku në dritare, sytë nuk i mbyll
Vështron tej nga porta, pret të hyj një yll !

Me flokët e verdhë, lëshuar mbi supe
Rrezatonte dritë, gjer në rrugën tutje !

Folën lart e poshtë, për një hënë të dytë
Që netëve në dritare, nuk i mbyllte sytë !

Orë e netë me radhë, priti në dritare
E humbur në heshtjen e netëve tinzare !

Por, një natë, heshtja, yjet fiku qiellit
Ajo një mënjgjes, si pa sytë e diellit !

Thanë lartë e poshtë, se humbi një yll
Ra nga një degë peme, diku tej në pyll !

Thanë lart e poshtë, se nuk gjëndet më
Ndoshta nëpër ëndrra, ajo diku flë !

Kështu, në dritare, dikush la një leter
Shkruar: – Ajo flë , prit mëngjesin tjetër !

Kish një jetë që s’flinte, ndaj ti mos e zgjo
Dhe fundin e k'saj letre, kurrë mos e lexo !

Dhe ai, keshtu bëri, priti atë mëngjes
Por, kur lexoj letrën, u tret, porsi vesë.

© Leonard Seiti