Nuk di, pse po e rifilloj keshtu,
Atë që dikur e lash në mes
Nje botë e hedhur, e flakur diku
Një ëndërr, ca fjalë, të lagura në vesë !
Kjo mjegull që ka rënë lugines
Sote më kthen, në kohë, pa shkak
Rikthehem tek ty, ëndërr e vjeter
Si tek një rrugë e vjeter, i zbathur, endacak !
Janë kaq mëngjese, të ndryshëm,pa ty
Kaq botë të ndryshme jetojmë unë dhe ti
Në mjegullën e luginës, humbasin, dy sy
Të mitë, a të kohës, që më riktheu përsëri !
Janë kaq fjalë, të tymosura në mjegull
Me krahë të bardhë, fluturojnë mbi luginë
Është dhe koha, e pa shkruar mbi letër
Që më mundon, si çantë e rëndë mbi shpinë !
© Leonard Seiti
No comments:
Post a Comment