Dita ime

Dhe sotë hipa në të njëjtin tren.
Me ikjen e natës,
në kopshtin e ëndrrave, mbeta vetëm unë,
roja i tyre.
Mëngjesin që sytë e globit i lahu me vesën kristal,
e mora përdore,
si të ish fëmij ende pa rritur.
Në lumin e ëndrrave të mia ia lava sytë
dhe e putha. – Mirmëngjes.

Dhe sotë hipa në të njëjtin tren.

Rrezen e parë të drites e mora në sy
dhe hapat ndoqën rrugën e përditshme të jetës.

Mjaft heshta një natë të tërë, ndaj
Zërit i dhash krah,dhe i thash :- fluturo
Bashkë me blerimin i thash zemres:-këndo.

E nisa kështu dhe dita mu bë e lehtë si ajri.
Megjithëse në rrugë më pengoi një gurë,
por s’ka gjë, nga rruga s’mundi të më nxjerrë
se isha i lidhur fort me ndërgjegjen.

Dalë nga dalë dhe stacioni po afron.
Ja- atje mbas malit ku dielli bje të flër është ai.

Dhe sote hipa në të njëjtin tren,
dhe ai me solli deri në mbrëmje
Tani po flë, për tu zgjuar sërish nesër.

© Leonard Seiti