Kjo është diça që e kisha lënë në mes
Po e nis sërish,veç një bote më larg
Më kujtohet e para,ishte herët mëngjes
Tani është bërë vonë,është errur,është dark!
Tani, koka më rri e rëndë si gur
Dhe ngreh sytë nga hëna ti shkëpus ndonjë fjal
E nis të flas me detin,si bëja dikur
Pastaj në duet këndoj me një valë
Më përshëndet një pulbardhë tek e vështroj ziliqar
Shkon të fler e mira në fole të saj
Të kisha krahët e saj,të fluturoja veç një herë
T'i bija botës rreth, e qiellit skaj më skaj
Kjo është diçka që e kisha lënë në mes
Pa dashur harruar diku në vetmi
Butësisht, si nata, lë mbi lule ves
Dhe e filloj sërish,si vjeshtë me shi.
Ndaj vendosa të hedh një kovë,thell,në shpirt
Dhe prej andej ujë kristal të nxjerr
Ta bej shpirtin re,të murrme,të hirt
Dhe uji i shpirtit tim porsi shi le të bjer
Kjo është diçka që e kisha lënë mbas dore dikur
Si çadrën e lagur nga shiu mbas dere,
Si pallton e vjetër,të varur në mur,
Si vesën mbi lule një mëngjes pranvere.
Dhe kthehem sërish ..........................
© Leonard Seiti
No comments:
Post a Comment