***

Mbi jastëk ëndrrash mbështes kokën
Gjersa, sytë-petal ditë e re të hap
Dhe për ç’do natë grindem me kohën
Që vjen për pak, dhe largohet prapë!

Të gjej ç’do mbrëmje, të bukur, të qeshur
Si fllad pranvere mbi petale, si vesë
Të dy në trup, mbajmë gjithmon të veshur
Mantelin e kohës që na ndan ç’do mëngjes!

Më tregon sërish, për të mij’tën herë
Nga të tuat ëndrra, kur luanim me borë
Dhe unë të qëlloja fort, po aq herë
Me një grusht sinqeritet mbledhur në dorë!

Më flasin dëshirat e tua të pafund’ta
Mbaj vesh, si fëmij që fjalë nuk di
Oh, ti më ndje, nëse unë nuk munda
Kohën ta ndal, mbi një notë dashuri!

Ç’mëkat, për këngët që bashkë kënduam
Për tastierat që koha i thyehu pa mëshirë
Një ditë dëshpërimi në vjeshtë u penduam
Por,ish bërë tepër vonë,të dy e dimë mirë!

Trupi i natës është tretur pak nga pak
Mbi gjethe pemësh ka rënë vesë në të gdhirë
Sa inat, të zgjohesh mes dhimbjeve gjak
Nën tingujt e trishtë të fjalës, lamtumirë!

© Leonard Seiti