To be continued

Lëreni k’të udhë e kthehuni sa s’ësht’ vonë

Udha që unë ndjek s’ësht’ shkelur më parë

Një motër që kishte në hënë, i’a kanë vrarë

Dy sy të vegjël që pëshpërijnë e më thonë

Fjalë të panjohura për veshët e një humani,

Ndaj kthehuni nga erdhët, e fjalën ma ruani

Jo në memorje, por si shishe vere, në qilar

Ku s’bie rreze dielli, ku mbyt myku, lagështia

Si shenjën e fundit që lanë mbas buzët e mia

Mbi lëkurën e një trupi t’pikturuar në Ar

Nga qerpikët e vjeshtës, ku brodh’ lot’i ftohtë

Dhe preku fundshpirtin, se vdekja s’prek kot

Kështu e pata fatin, që përball meje të vinte

Me kokën kryeneçe e me sy prej pafundësie

T’më tregonte shtigje t’panjohura largësie

E denjë, t’ishte e besueshme dhe shëndrinte

Jo dritë humane, por një rreze sa mistike

Po aq të mëndafsht sa s’më ngjalli ndienjë frike

Në thellësinë e zërit i fluturojnë mijra zgjime

Lindje monstruoze, si mes dhimbjesh dhe gjaku

Fytyra foshnjërore që s’marin kurrë thinja plaku

Krijesa që s’lundrojnë të zhgënjyer n’ëndërrime

Mbi varkën e shpresës që ndërtuan duar zemre

Mbylli portat e shpirtit u shpreh qartë një zë femre

Mos ki dert për mua zonj’e mirë,  s’është vdekja

Ndërsa hapat më rrodhën me vrullin e një rrëkeje

Ndieva gjakun t’kalëronte e t’hingëllinte ndër deje

Dhe u largova pa mundur duart e njoma t’ia prekja

Veç një puthje  prej së largu i dërgova i shpenguar

Si një zemër brënda letrës që jep shpirt nëpër duar

Ndoshta puthja ime s’e preku kurrë dorën e sajë

Ndoshta në mes udhe mbet’ pafrymë, ra e vdekur

Veç, ai zë i ëmbël thellë në shpirt më pat’ prekur

Si prek fllad’i pranvertë flak’n e pyjeve në Maj

Kurë lulëzon gjeth’i blirit e çel sythin erëpolenë

Si mëngjes ëndërronjës që shkon e më s’vjen!

.................To be continued.............................

© Leonard Seiti