...

...........................................................
...........................................................
...........................................................
............................................................
....e prej qëmotit, kur shterej pasioni,

në trupa qytetesh me kocka betoni,

një këngë e blertë mu ngjiz në stomak

si kancer i pyllit çdo ditë shtatëpak...

....e lashë buzë liqenit si fëmij të braktisur

uriujk, këmbëzbathur me xhaketën e grisur

me shtatin idhnak e sytë plot kureshtje

u largova mes mjegullës si hije në heshtje…

....e pastaj, çele ti, lulja ime e shkrutit,

në saksi ngjyrë flori, në dritaren e priftit,

me shpresën në kryqin e gjoksit gozhduar

me jetën e vyshkur që kalbej ndër duar.

....e brishtë është vjeshta nê qellëzat e mia

nuk dua ta kafshoj, por s’më ndahet uria

se ndodh të zgjohet ajo kafsha tjetër

e këtij qyteti të ri me lëkurë të vjetër

........................................................
.......................................................

tani thonë se rremon mbi një det të harruar

nga brigje ranor e shkëmbinjë e mërguar.

©Leonard Seiti