Më fol, gjeth i erës, se dua të dëgjoj
Historitë, që koha djepeve i tundi
Më fol, për njerëzit, fatet s’janë njësoj
Dikush djepin qysh fëmij e humbi
Me fol, gjeth i erës, ç’ke pare tutje vallë !?
Ç’fshihet në sytë e njerezve në botë ?
Hëna që sonte bregut ka dale
Heshtur, si nuse, fjalë nuk më thotë !
Më thuaj, gjeth i erës, në trupin tënd të ftohtë,
Sa zëra fëmijësh janë tretur, janë harruar ?
Më trego, për lutjet e tyre , për ëndrrat
Më trego, për sytë e tyre të vetmuar.
Më thuaj, gjeth i erës, ç’ndodh përtej bregut,
Një botë më larg që këtu, ç’ndodh vallë ?
Ëndrra fëmijesh të thurura ndër shekuj
Më fol, për shpresat që i mbajten të gjallë.
Më fol, gjeth i erës, se dua të dëgjoj
Më fol nga zemra, se me zemër po të jepem
Si dashnor besnik, më lër të ledhatoj
E të humbas sonte, në zërin tënd të tretem.
© Leonard Seiti
No comments:
Post a Comment