Leonard Seiti ... Një botë më larg...: ***

***

Ti ecën drejt në rrugën tënde

Se zemrën ke mbërthyer tek unë

Unë kam shëtitur mijra vënde

Se shpirtin tënd kam për furtunë

Ti qan si vjeshtë me ngashërime

Në parqe shpirti më rrëzon gjeth’

Në buzën tënde shuaj etjen time

Në lotin tënd zemra më bredh…

Unë ngrij si akulli, heshtjeftohtë

Ti vjen si prilli më shkrin në gjak

Me buzëprekje s’ngopesh dot

Ndaj çel në shpirtin tim zambakë

Të mbaj petaleve porsi bletë

Ti qerpikë drite kudo përhap

S’porvoj të vdes as të bëj vetë

Se me një puthje më ngjall prapë

Unë eci drejt në rrugën time

Se zemrën kam mbërthyer tek ty

Ti më bën ëndërr, më jep formë drite

Ç'do çast të jetës t'më kesh në sy.

Letër nga Askundi

Mik’i vjetër, të solla ndër mend,
K’të natë vjeshta mbi supe më rri.
Vajtim’i erës lugjeve më tremb,
I ngjaj zogut të humbur nën shi.

Më kish mbetur thellë në zemër,
Nga kohë e shkuar që s’kthehet më,
Një nga ato këngët tona, pa emër,
Por s’mund ta këndoj, nuk kam zë.

Më kish mbetur dhe pak klorofilë
Thellë në shpirt, si gjeth’ i parënë.
Ndaj mora penë e ndeza kandilë
Të shkruaj gjithçka s’të kam thënë...

Poshtë mermerit, ku ti fle i qetë,
Erë e vjeshtës dot gjumin s’ta prish.
Streha ime është një varkë në det
Deti vet’ është një lodër stuhish.

Kohë të tjera janë k’to, miku im!
Dallëndyshe më strehëve nuk ka,
Dhe një pendë q’e ruaja kujtim
Bashkë me gjethet e vjeshtës më la.

E kam lënë atje larg Shqipërinë
Si një livadh të gjelbër në hënë.
E braktisa dhe unë strehën, çatinë,
S’di as vetë në ç’ëndërr kam rënë.

S’di në do zgjohem mëngjesin tjetër!
Kohë të këqija janë këto, vëlla.
Në u zgjofsha do të këndoj, patjetër,
Paçka se dhe zëri më la!

Sa shumë gjëra kam për të thënë...
Në mundsh, ti qesh edhe për mua!
Ka kohë, buzëqeshja më ka lënë,
Tani një tjetër kam marrë për grua.

Kështu e paska, o mik, kjo jetë!
Thonë se jam bërë hija e fatit;
Sot më ka hedhur diku në det,
Dje i brodha pas gjatë Eufratit!

Nuk di ku nesër do më zër’ dielli...
Në pastë diell, duhet shpresuar!
Lajme të këqija po vijnë nga qielli,
Dikush -të Madhin*- ka zemëruar.

Më ndje, nuk dua të të shqetësoj!
Ndaj ti mërzitje hiç mos ndje,
Deri sa zemra gjak t’më pompoj
Një strehë shpirtit do mund t’i gjej.

Le të tërbohet Plakushi* lart,
Njëmijë rrebeshe të hedhë mbi mua.
Unë do mbyll sytë, dhe diell’i artë
Do m’jetë varur mbi degë si ftua.

Më duket mik, kam humb dhe ferr’.
Më ka mbetur veç kjo pallto e vjetër,
Që më mbron sadopak kur nata çjerr
Me thonj të mprehtë, si asgjë tjetër.

Të mërzita mik, në një natë si kjo!
Ndoshta s’ia vlen të lexosh Askushin.
Përgjatë rrugës sime unë, domosdo,
Do vazhdoj të tallem me Plakushin*.

Kështu, o mik, në patsh dhe kohë
E mund t’më ndjekësh gjer në fund,
Do të flas për veten se, domosdo,
Për të tjerët unë të flas, nuk mund.

Do të flas për udhën që më dha fati
Dhe për k’të xhaketën time t’vjetër.
Po t’isha lindur pasanik, k’tij shtati
Do t’i kisha veshur një kostum tjetër!

Sa herë kam rënë për tokë, jam vrarë,
Po aq herë jam ngritur i stërmunduar.
Çdo herë më i fortë, më i ri se më parë,
Me zemrën-shkëmb, shpirt-rrebeluar.

Por s’i jam qarë kujt, mik, as Zotit;
Gjithçka kam mundur e kam bërë vetë.
Ç’t’i qahesh vallë kujt që qysh motit
S’është bërë i gjallë, ka dymijë vjet!?

Në mes të territ, mik, kur nata çjerr
Dhe heshtja vdekjes më shumë i ngjan,
Unë hedh një dorë në shpirt dhe nxjerr
Një zjarr mjekërosh-zjarr babaxhan.

Një zjarr që të ngroh jo veten time,
Jo për t’arritur i gjallë mëngjesin tjetër,
Por një zjarr ku të djeg gjith’ jetën time
N’u dashtë për t’ngrohur k’të botë t’vjetër!

Madje dhe shpirtin, mik, kurrë s’e kursej
E prej dhimbjeve nuk e ruaj aspak,
Me ca fat dhe unë një ditë do të gjej
Për gjithçka një ilaç, të hidhur, farmak!

Të shkrova sot, mik, se ndjeva mall.
Për kohën tënde, më nis një letër,
Më thuaj, Tanjusha* është ende gjallë,
Se ende po pret tek shtegu i vjetër.

Në pritje të letrës tënde,
Desha t’i them pak fjalë palltos sime,
Që më mbron nga i ftohti përçdo mbrëmje
Kur shndërrohet në akull kjo rruga ime.

Pak fjalë me zemrën desha t’i shkoqit
Dhe me shpirtin, ku zjarrin e jetës ruaj,
Por fytyrë e Zotit, si për çudi, m’u fanit
E me njëmijë heshtje më dënoi të vuaj!

Kjo isht’e gjitha i dashur miku im
Po e mbyll më në fund, po hesht
Dua ëngjët të dëgjojnë kur të vijnë
Pëshpëritjen e gjetheve në vjeshtë

Unë ëndrrat i humba përgjithmonë
Dhe jeta s’më josh më si më parë
Zemra ime ka marrë ngjyrë limon
Ndërsa shpirti ka kohë m’ësht‘ vrarë

Hëna më vështron me plot ndjenjë
Por unë akull i ftohtë jam, acar
S'ësht' i ngrohtë më gjaku ndër dej
Brënda meje të rindez tjetër zjarr

S'ka mbetur gjë tjetër të shkruaj,
Nga jeta e një poeti skandaloz
Tashmë vdekja s'më duket e huaj,
Por dritare prostitutash ngjyrë rozë!

Mbas xhamit ajo qëndron e më pret,
Buzët akull t’mi puth gjer në gjak,
Ndoshta s’duhet të mërzitem vërtetë,
Një të puthur të gjithë e kanë hak!

© Leonard Seiti

Emri im është Askushi

Sa dua sonte të të takoj o mik i vjetër

Pak fjalë të rrugës t’i shkëmbeja me ty

Në mungesë, mendova t’nisë k’të letër

Me copëza nga rruga ku shkelëm të dy

Emri, s ’më kujtohet më s’i ma thonë

Vetë koha e ka fshirë nga rregjistr’i vjetër

Dhe rrugëve, t’gjith kalimtarët më njonë

Si udhëtarin-endacak, me pallton e vjetër

Udhëve t’askundit, me duart në xhepa

Endem lartë e poshtë, me erën fërshëllej

Një udhë-qorrsokak m’isht’e gjithë jeta

Ndaj, veten shpesh me ëndrra e gënjej

Por, n’ëndrra veç, aty jam krejt ndryshe

Çdo mbret i kohrave do t’më kishte zili

Udha ime aty m’është krah dallëndyshe

Mjafton ta përplas, e në çast jam tek ti

Gjithçka që pata mik, më nuk e kamë

Veç palltoja e vjetër n’sup më ka mbetur

Dje, emrin e kërkova tek varret m’at’anë

Më kot, se gjeta! Ndoshta s’kam vdekur !

Do më njohësh mik, do t’kujtohem patjetër

Sëbashku kemi drekuar nën hije rrushi

Për kohën që shkoi, të shkrova k’të letër

Nisur prej askundit, firmosur nga Askushi !

Letër Gjyshit

Tungjatjeta i dashur gjysh, nga larg

Me postë po të nis sot këtë letër

Një ditë, do të vij, do të piqemi prapë

Diku poshtë shtëpive, tek udha e vjetër

E di, do t’më presësh aty ku u ndamë

Aty ku më urove udhën e mbarë

Të kujtohet gjysh, sa kokëshkretë, sharlatan

Fëmij çamarrok kam qënë më parë ?

E pra, sot, po të them diçka ndryshe

Nuk jam më, ai vogëlushi çapkën

Dhe pse e di, do ta vësh në mëdyshje

Se koha kostum të ri më ka dhënë !

Tashmë o gjysh, jam plot tridhjetë vjeç

Ndërsa ti më je një botë më larg

Në atë botë, ku mosha s’matet veç,

Se me dritën e yjeve që vezullojnë përqark

U ndamë i dashur gjysh at’ mëngjes

Duke thënë: Mirupafshim, në ëndrra blu.

Hingëlliti kali i hekurt dhe, në një kthesë

Humba nga vështrimet e syve të tu.

Është bër koh qysh at’here, i dashur gjysh

Aq sa, është thinjur dhe koha vetë

Më ndje o gjysh nëse gjat më prite

Tek udha e vjetër, ku u ndamë për jetë.

Pa lexo, ç’të shkruaj gjysh i dashur

Ndërsa plakem me kohën dhe unë dalngadal,

Shpirt e zemër më janë ënjtur, janë trashur

Jam goxha i pasur , kam një mal me mall.

Madje, ç’do ditë pasuria më shtohet

Së shpejti mund të jem një i pasur me famë

Pa frikë se shpirti një ditë do dorzohet

Dhe zemra do pëlcas, ngaqë më nuk mban.

Lexo gjysh i dashur ç’të shkruaj, lexo

Thonë lart e poshtë se jam bërë poet !

Si çamarrok Prilli që jam, domosdo

Dhe vesën e mëngjesit se lashë të qetë.

Ti do t’më buzëqeshësh ëmbël , e di

Pastaj do më pyesësh për ç’thash më lart !

Ironikisht, do t’më flasësh për kostumin e ri

Që koha dhe mosha ma bënë dhurat.

Oh, i dashur gjysh, e di, ke të drejtë

Para teje unë mbetem gjithmon fëmij

I njëjti, si at’here kur erdha në jetë

Si at’here kur luaja me zogjtë në avllij

Dhe ja, si fëmij po të shkruaj k’të letër

Nga kjo botë ku njerëzit ndahen prej së gjalli

E ndoshta aty, n’atë botën tënde, tjetër

S’ekzistojnë ndarja, largësia dhe malli

Të përshëndes, i dashur gjysh, nga lrag

Më fal, do të vonoj, ndoshta dhe për pak

E do të vij kur perëndim i kuq të lulëzoj

Me petale ëngjëjsh të çelur përqark

E di, do t’më presësh krahapur sakaq

Do ç’mallemi te dy, në përqafime blu

E pastaj si fëmij çamarrok do të dal

Lëndinës së qiellit do të bredh kuturu

Do kalëroj ylbere, si dikur shilarësin

Hënës, si fluturave nga pas do ti bredh

Yje lëndinës së kaltër do këpus

Dhe çantës së shpirtit ngadal do tia hedh

Deri at’herë, gjysh i dashur, gjith të mirat

Të përqafoj dhe një herë para se ta mbyll

Posta e këtushme s’u shërben hapsirave

Ndaj k’të letër po ta dërgoj me një Yll.

Puthje Vjeshte

Kurrë më parë ,nuk kisha menduar

Me vjeshtën të puthesha ëmbël në park

Mbi stola të drunjtë me gjethe mbuluar

Nën vështrimet e hënës që sillej përqark

Oh, ç’femër ! Me ç’zjarr në buzë !

U zhvesh lakuriq ngadal, si një pemë

Më tha : I dashur, ndjehem plot muzë

A bëjmë më mirë dashuri në poemë !?

Ja putha sytë me ngjyrë aurore

Atë mbrëmje të qetë tetori në park

Pastaj një lidhëse na kapi për dore

Dhe u shkrimë të dy këtu nëpër varg

E bëmë dashuri pa ndalur, pa reshtur

Ndërkoh që nata frymëmarrjen kish ndal

Në mëngjes tek më puthte, më tha buzëqeshur

Unë jam veç një folje, je ti kryefjalë....

22 Tetor 2008

***

Ç’më thua kukuvajkë me at’ zë të grisur

Për dashuri e poetë të zbardhur si bora

Nata ime harenë si perde ka qendisur

Buzëqeshje pranvere i rrjedhin nga dora

Ti shpirtin s’ma njeh, as rrahjet e zemrës

Vërtet nuk jam më i ri si më parë

Por, kënga ime i ngjan gjoksit të hënës

Rrëmben ç’do vështrim t’ëmbël, djaloshar

Mos më kujto më kot trishtimin, kukuvajkë

Me të unë kam ngritur dolli disa herë

Ja njoh mirë zemrën e shpirtin në flakë

Si vjeshtë flokëkuqe që krihet në erë

I kam dhënë lamtumirën trishtimit, ka kohë

Vdekjes nuk i trembem aspak nëse vjen

Me jetën si dashnorë tek puthem ngado

Nëpër rrugët e qytetit mes njerëzve më gjen

Më mbush me jetë ç’do buzëqeshje fëmije

Ç’do shtrëngim duarsh me miq e mikesha

Qenëve rrugaç i’u fal përkëdhelje dashurie

Ndërsa tallem e qesh me priftërinj e murgesha

Nuk mbaj këpucë me llustër e kravatë

As këmishë të shtrenjtë me butona rubini

Brënda saj do ndjehesha si një dru i thatë

Si një kufomë pajetë, me veshje qefini

Pasuria s’më josh, por dhe i varfër s’jam

M’është e shtrenjtë lodhja e orëve t’vona

Nuk i vyejn diamantet një shpirti sharlatan

Më shumë se plehu që rrit sythet e njoma

Dashuria ! Ç’po më vjen për të qeshur

Ç’ma kujton prap’ atë që shkoi e më s’vjen

Prej lules së sajë në shpirt më kanë mbetur

Ca kujtime të zverdhura si gjethet që bien

Më ndodh të puth ndonjë çupkë në bar

Po me at’ vrull t’dikurshëm q’e ruaj në gji

E që shpirti sërish t’mos ndez ndonjë zjarr

Brënda gotës e hedh bashkë me verën, e pi

S’di t’i këndoj dashurisë, nuk jam as poet

Kur kujtoj vegjëlinë më mbështillet një mall

Më kanë rënë ca flokët, kjo ësht’ e vërtetë

Prap shpirti im i përverstë, vdekjes frikën i kall.

Deliver Me

Është bër kohë tashmë, që njihemi
Puthemi ëmbël për ç’do mëngjes
Të dy, mbi fletë të virgjra shkrihemi
Si mbi petale, polenë dhe vesë

Ti, më rrjedh si lot, prej Hëne
Si kokërr molle, të pres në duar
Më vjen e ngrohtë, si puthje nëne
E rëndë, me vite mall ngarkuar

Unë, mbi një ëndërr flë e zgjohem
Një gjethe blu kam për mbulesë
Nga degë malli ç’do ditë rrëzohem
Më thyhet shpirti në mijra pjesë !

Dhe ti më thua se, po vjen vjeshta!
Por, buz’t e mia janë tharë tashmë,
Ndaj, kur të vij i thuaj; -ndër vreshta
Mbi dyshek plisash kam rënë të flë !

I thuaj,mbi trup t’më hedhi gjethe
Fletë të virgjra, që ti prek s’munda
Dhe pse shpesh jam ndjerë në ethe
Fletë, nga pemë e shpirtit shkundja

Dhe ti, oh, e ëmbla ime polenë
E vetmja vajzë që n’shpirt më puthte
Kur gjethe vjeshte të nis të bjenë
Flututro me krahë të erës tutje!

E shko t’më gjesh shpirtin binjak
Çamarrokun që do t'risjellin vitet
Krejt sharlatan ai do të jet’ prapë
Se, ç’do gjë në botë ripërsëritet.

I thuaj se, zemrën kurrë s’e kurseva
Dhe për ç’do ditë e shtrydhja gjak
Në parmëndë shpirtin-thyer e ktheva
Dhe hapa brazda ç’do ditë nga pak

Të m’i thuash se, mbas tij dhe unë
Dergjesha bareve të natës, si ai,
Më puthinin kurva mes pijesh lumë
E zgjohesha me ty duke bërë dashuri.

M’i thuaj gjithashtu se, isha zeshkan
Jo baluke-verdhë, sy-shkruar, si ulli
Por-se,ruaja të njëjtin shpirt-sharlatan
Hero-kalorsiak gjithmon ndër fëmij!

Nga një botë më larg : Leonard Seiti

***

Të solla ndër mënd mik’e vjetër
Kur ecnim si fëmij dorë për dore
Tashmë që shëtis me një tjetër
Nën petale t’bardha dëbore

Ndodh të kujtohem për ty
Si për gjethin e florinjtë në vjeshtë
Më piqet trishtimi ndër sy
Si kokërr’e rrushit në vresht

Bardhësisë vështrimi më thyhet
Kujtimi një çast më trishtoi
Krah meje shoqëza më pyet
Asgjë, ja kthej qetë, do kaloj

Ajo ka shpirtin si bora, kristal
S’kish prekur më parë buzë të tjera
Si një lule që rritet në mal
Në buz mund ta puthi veç era

Ka sytë e çiltër, si vesa
Pranverës kur ulet mbi gjeth
Më mbush me ëndrra, me shpresa
Të bardha, si bora për rreth

Të solla ndër mënd mik’e vjetër
Si gjethin që vjeshta rrëzoi
Tek shëtis krah për krah me një tjetër
Mbi borën që parkun mbuloi !

© Leonard Seiti

Nënës

E mira ime, zbardhur dëborë
Fytyra vyshkur, porsi gjeth
Ç’je duke bërë vallë në k’të orë
Kur nata rrugëve zë e bredh !?

E ëmbla ime, zemër plagosur
Humnerash malli, shpirtin thyer
Mos vallë sonte të ka brengosur
Një fllad i hollë me Hënë përlyer !?

A ndoshta je duke bërë një lutje
E të janë mbushur sytë me lot
Dhe me një yll që ikën tutje
Provon t’më nisësh fjal, më kot !

Mos vallë, syhapur pe një ëndërr
E brengë e rëndë, të mbyt, të vret !?
Oh, ti shenjtorja ime e ëmbël
Është iluzion, ndaj rri e qetë

S’mund të ndodh, porsi në ëndërr
Mbi sup t’më ulen ëngjëj blu
Unë s’mund ta marrë atë udhë
Pa parë sërish dy sytë e tu

Ndaj shko të flësh, natën e mirë
Bëj gjumë të ëmbël dhe të qetë
Unë do të vij, në të gdhirë
Kur vesë kristal të bjerë mbi fletë

E do ta puth, ballin me rrudha
Sytë kristal, nga lotët djegur
Dhe do të bje në gjunjë pastaj
Të puth duart, nga koha rreshkur

Pastaj në prehërin tënd të ngrohtë
Do mbështes kokën, do më zër gjumi
E do lundroj përmbi një ëndërr
Porsi një gjeth, mbi valë lumi.

© Leonard Seiti

Pages

Friday, February 24, 2012

***

No comments: