***

Dil prej këtu, mjaft më breve

Thellë në kockë, sa s’duroj dot

S’ësht’ faj’ im që u zhgënjeve

Prej marrinave që njeh kjo botë

Dil prej këtu, kot më mundon

Me pyetje që përgjigje s’kanë

Ky shpirt i veshur keq, s’guxonë

T’i puthi kohës sytë kallkan

Njëmijë ëndrra më vdiqën dje

Në trup njëmijë varreza hapa

Lotoi syr’i ditës’re

Njëmijë qirinjë më ndezi nata

Kaq, veç kaq, më tepër s’gjeta

Në qorrsokaket pa fund e krye

Gjithçka të bukur që kishte jeta

Më ra prej duarsh, kristal, u thye

Unë nuk e preka atë gjënë, atje,

Atë gjënë e vogël, të voglën fare

Se ruaja shpirtit një botë të re,

Një ndjenjë, rritur si qinjgj manare

S’ka fajë ky trup ende pa kallur

Lërma eshtrën t’i mbetet tokës

Shpirtin merre, ta kam falur

Kujtim prej meje dhe prej kohës!

© Leonard Seiti