Këputi po deshe dhe
lulet
Lulet në kopështin e Edenit!
Mua më pëlqejnë gënjeshtrat
Ato që thonë të vërteta të mëdha
Ato që mbijnë mbi varre, mbi eshtrat
Ku një e vërtetë e gënjeshtërt u tha!
-Sa kohë është bërë, sa kohë!?
Kam frikë se një jetë s’më mjafton!
Këput’ma dhe zemrën po deshe
K’të kafshë që mbaj lidhur në litarë
Mbi çarçafë të zhubrosur ka fjetur
Në shtrate të ngrohur më parë…
-Ku je zgjuar sot, dje, ku je zgjuar!?
S’mbaj mend! Çdo ditë një rrugë tjetër!
Stomaku i natës
treti gjurmët e mia…
Nga cicërima
ëndrrash shpirti më zien
Mjegulla
diku larg mërgoi nga uria
Ndërtesat
përkulen e pijnë ujë në liqen
Më ndje,
kam një plagë në kraharor,
Një prej
atyre gjërave që la mbas qyteti!
Ja, ai
atje është zëri im…
Ja njoh
mirë sytë kureshtar prej fëmije!
Thonë,
se lulet e shkurtit kur mbijnë
Lëshojnë
lotë me aromë pavdekësie…
Ndaj,
vazhdo më tej, s’kam ç’të shes
Janë
pavlerë përgjigjet e mia lakuriqe…
Në
rrugën tjetër tregëtojnë gjithçka
Në
rrugën tjetër dhe shpirti kushton pak
Në
gjet’sh dhe tëndin aty, s’ësht’ hata!
Shpirtin tim dje e bleu një plakë!
-Pse gënjen, më thuaj, pse gënjen!?
Më pëlqejnë gënjeshtrat që thonë të
vërteta!
Në derë, dimri me dorë të hekurt troket.
S’ka xhama të
thyer, asnjë damar i prerë…
Përtej liqenit që
ha yje, bejroza po pret
Zogun e blertë që
krahët i’u thyhen në erë…
Asgjë e çuditëshme,
më beso, asgjë.
Një gur u frikësua
kur e thirra në emër!
Një mik i vjetër po
numëronte hapat e hënës
Ndërsa këndonte nën
zë një këngë nga vegjëlia
Një nga ato
ninullat e ngrohta, t’ëmbla, të nënës
Një nga ato pak
rreshta ku ripërtërihet gjithësia…
Qyteti në kockë më ka
ngulur hijen…
Oh! Hija! Asgjë nuk
dhemb më shumë se ajo!
Sytë e mi përtypin
dhembë kujtimesh
Sa herë dielli
shkon të flerë në bark të liqenit
Për t’më këputur në
mëngjes lule ëndërrimesh
Porsi
Eva gjethet në kopështin e Edenit.
© Leonard Seiti. 06/02/2012 3AM
"Ma io senza legge rubai in nome mio,
quegli altri nel nome di Dio."
No comments:
Post a Comment